آیا هنگام قرائت این آیه از قرآن، تأمل کرده ای؟

والبَلَدُ الطَیِّب یَخرُجُ نَباتُهُ بِإذنِ رَبِّه وَالَّذی خَبُثَ لا یَخرُجُ إلّا نَکِدا کَذلکَ نُصَرّفُ الأیاتِ لِقَومٍ یَشکُرون  (اعراف آیه 58)

سرزمین پاکیزه (و مستعد) گیاهش به فرمان پروردگار می روید، اما سرزمین های ناپاک (وشوره زار) جز گیاه اندک و بی ارزش، از آن نمی روید؛ این گونه آیات (خود) را برای گروهی که شکرگزارند شرح می دهیم.

دیده ای  دانه هایی را که ماه هاست در عمق لایه های خاک پنهان شده اند، چه طور بر می آورد و می رویاند؟

در بهار، یک دشت را دوسه روز بعد باران خوردنش دیده ای؟؟؟؟

باورت می شود همین بارانی که گلهای زیبای صحرایی، این سبزه ها، نهال ها و درخت ها را جان می دهد، در جایی دیگر خار و خس برویاند؟!  و در جایی نیز حتی روییدنی هم از زمین برنیاورد؟  کویری، شوره زاری، بیابانی……

هزاری هم که باران موعظه و تلنگر ، تبشیر و تنذیر بر سرمان ببارد، تا زمینمان زمین نباشد، بی فایده است .

تا دلمان را زیر و رو نکرده باشیم، شخم نزده باشیم و ریشه ی علف های هرز را نخشکانده باشیم، این باران ها راه به جایی نمی برند.

اگر «او» فرآیندهای زندگی مان را هم طوری بچیند که هر روز هزار آیه و نشانه و تذکر سر راهمان قرار بگیرد، باز هم بی تفاوت می گذریم ؛

شاید حتی از روی جهالت با نیش خندی به طعنه و تمسخر، شاید با رخوت و سستی و بی حوصلگی …….