این سخنان که خواندنش سوز دل را بیشتر و می کند و اگر بفهمیم که چه فرموده، آسایش را از ما سلب می کند نیز سرشار از نکاتی این گونه است.

آن چه این جا مورد اشاره قرار می دهم، پیوند ظریف کلام و اعتقاد قلبی ست که با مهارت توسط مولایمان بیان شده است

بسم الله الرحمن الرحیم

خطبه 193/ نهج البلاغه

ایشان می فرماید:

… فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدِيعَةُ، وَ أُخِذَتِ الرَّهِينَةُ

: … ای رسول خدا! همانا که ودیعه ای که سپرده بودی، باز گردانده شد و آن چه به گرو نزدم نهاده بودی، گرفته شد.

داغ در همین جاست که می فرماید باز گردانده شد و گرفته شد و فعل مجهول به کار می برد، یعنی امانت و ودیعه ات را از من ستاندند، و رهینه ات را از من گرفتند.

گویا می فرماید به من دستبرد زدند و مرا مورد هجوم قرار دادند و آن گوهر دردانه ای که در صدف اهل بیت نگه داری اش می کردم، و تمام هستی و رکنم پس از تو بود
از من غارت کردند…

دو فعل مجهول اند که آتش به جان می زنند…

علی علیه السلام در همین دو کلمه، دنیایی مصیبت و روضه خوانده است …

به راستی کسی هست که توان تصور این همه درد و اندوه را داشته باشد چه رسد به توان تحمل آن؟!!!

چشم انتظار منتقم زهرا سلام الله علیها و وارث مرتضا علیه السلام هستیم.

و صلی الله علیک یا ولی العصر.عج ادرکنا.