آداب زیارت گرچه هم از جهت شخصیتی که زیارت می شود و هم از حیث تعداد زیاد است اما در این مختصر به آدابی که نسبت به زیارت پیامبر (ص) و ائمه طاهرین (ع) عمومیت دارد بسنده می کنیم.

پیش از حرکت برای سفر زیارت «غسل» نماید ـ

در بین راه سفر زیارت از «کلام بیهوده و لغو خصمانه » پرهیز نماید.

پیش از زیارت امام(ع) غسل نماید.

با وضو و با طهارت باشد.

لباس پاکیزه و نیکو بپوشد و چنانچه سفید باشد یهتر است.

چنانچه زائر مرد است و زیارت امامی غیر از امام حسین (ع) است خود را معطر نماید.

هنگام رفتن به سوی حرم با وقار ، خضوع، خشوع، حرکت کند و قدم ها را کوتاه بردارد.

در حال حرکت به سوی حرم زبان به ذکر «الله اکبر» و « صلوات » گویا باشد.

بر در حرم شریف بایستد و با اذن دخول ـ اجازه ورود ـ وارد شود.

آستانه ی مقدسه و عتبه ی عالیه را ببوسد.

وقتی که داخل حرم می شود اول پای راست را بگذارد و به هنگام بیرون رفتن پای چپ را.

چنانچه مزاحمتی در بین نباشد نزدیک ضریح مطهر برود و خود را به آن بچسباند. 

 قبل از زیارت اگر نگاهش به قبر افتاد «تکبیر» بگوید.

زیارتی که از ائمه (ع) رسیده بخواند. مانند زیارت امین الله، جامعه کبیره و…. ـ بعد از زیارت دو رکعت نماز زیارت بخواند.

اگر عذر ندارد زیارت را ایستاده بخواند.

وقت خواندن زیارت صدای خود را بلند نکند.

نزد ضریح مطهر قرآن تلاوت نموده و آنرا به ارواح مقدس پیشوایان هدیه نماید.

چنانچه هنگام نماز به حرم وارد شد و نماز جماعت برقرار بود در نماز جماعت شرکت نماید.

نسبت به گناهان خود استغفار و توبه نماید.

در حرم مطهر از سخنان ناشایسته و کلمات لغو و بیهوده و اشتغال به صحبت های دنیایی پرهیز نماید.

بعد از زیارت زود از حرم بیرون برود تا هم احترام بیش تر به مزار شده باشد و هم شوق به بازگشت در او شدید باشد. 

 زمانی که قصد بازگشت به وطن را داشت با زیارت هائی که از معصومین(ع) رسیده امام(ع) را وداع کند.  

برگرفته از کتاب آداب زیارت نوشته سید محمد حسینی